Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
Bril is ziek! En omdat De Volkskrant die veelgelezen columnruimte niet blank wil laten, bellen ze Giphart. Begrijpelijk. Die schrijft meteen over zijn droom dat Ernst Happel ‘m van de tribune grist om in te vallen. Hij zal er vast ook de winnende goal bij gedroomd hebben. Laat ik nou dromen dat ze mij bellen! Kan ik eindelijk ook een Bril schrijven! Zo’n ogenschijnlijk nergens over gaand, voortkabbelende beschrijving van een dorpje, een straat, een café, een omstandigheid, tot daar plots die wending komt waardoor je beseft dat alles wat je daarvoor nietsvermoedend tot je hebt genomen ineens exact op z’n plek valt, passend als rijstzakken op een vliegveld in Birma.
Als ik mag, zal ik het dan in mijn column (‘ReserveBril’) hebben over die stapel folders op de stoep, waarvan het me opvalt dat het tegenwoordig blijkbaar zo slecht gesteld is met het animo van de folderaars, dat ze niet eens de moeite nemen hun voorraad even óver de heg te gooien. Nee, pardoes op de stoep, vóór de frisgroene heg die door de aanbieding in de betreffende folder een messcherpe behandeling moest vrezen. Misschien is die stapel niet eens uit de fietstas gehengeld, maar gewoon ff noncha de fiets scheef gehouden, zo een oepsmoment creërend, en dan relaxed wegfietsen, een ‘dass habe ich nicht gewusst’ instuderend voor die eventueel plots achter de struikjes vandaan komende veldwachter… Hm, niet zo Brillerig, er gebeurt te veel.
Nee, dan mijn avontuur in het ziekenhuis, een ‘schrijf-het-van-je-afcolumn. Met zoon van twee bij de kinderarts langs. Bloed afgetapt want ‘we moeten onderzoeken wat het is door uit te sluiten wat het niet is.’ Terloops werd nog een hele enge ziekte genoemd die uitgesloten moest worden, met daarbij het veelzeggend advies daar maar niet te veel over te lezen, ‘dan maakt u zich onnodig zorgen’. Heel fijn, maar dat is nog tot daar aan toe. Want dan mag er uit een tonnetje een cadeautje gegrabbeld worden, en ’t ventje houdt, nog nasnikkend van de scherpe naald in z’n huid, een plastic bolletje in zijn hand zonder pleister. Daarin een in China door collega-peuterhandjes opgevouwen stickertje, waarop een afbeelding prijkt van… Magere Hein! Compleet met zeis, om het laatste sprankje hoop op een goede afloop ongenadig weg te kappen. Nou vraag ik je! … Hm, is dat Brillerig? Martin schrijft over zijn dochters…
’t Gaat overigens helemaal niet over volleybal in deze oefening tot ReserveBril. Het seizoen is ook afgelopen, er gebeurt tenslotte niks meer. Er staat ook helemaal niks in deze VolleybalLIFE, dat zie je. Laat ik nou toevallig vanavond bij een teamgenoot een biertje drinken, wiens moeder – hij is thuiswonend – voorzitter is en wiens vader coach en clubnestor uithangt. Ik dacht: ik gooi in de groep waar mijn column over moet gaan, ‘t is tenslotte deadline-avond en er staat nog geen letter in de compu. Krijg ik van die ouwe het verhaal van die o-zo-genoeglijke sfeer die ‘ut kluppie’ op het stratenvoetbaltoernooi uitstraalt dat het hele dorp (dertien straten deden mee) verwonderd gadeslaan hoe Amstelbiervriendengezellie de leden met elkaar omgaan dat er een onbedwingbare drang ontstaat om hierbij te horen en derhalve lid te worden.
Nee, ik schrijf wel dat ik het spelletje zo mis, dat ik op een willekeurige doordeweekse avond van lieverlee triest een biertje ga doen bij de voorzitter.
Martin, beterschap! Volkskrant, mijn mailadres: reservebril@gmail.com.
(Wijziging 24 maart 2009: uit piëteit met de enige echte onvervangbare, heb ik dit mailadres weggegooid.)
Jeroen (al na 1 biertje weer opgestapt)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten