Het Wel & Wee Van Heren 2
Blij van dichtende
Dick
Zo, ga d’r maar weer even lekker voor zitten. Wie en wat
zullen we nu eens op de pijnbank leggen, afzeiken, neersabelen, fileren, met de
grond gelijk maken…
Sorry. Niets van dit al. Want ik ben blij! En als ‘t zonnetje
schijnt, wil ik die warmte en dat licht verspreiden, delen. Dus: reed and weep,
van pure gelukzaligheid!
Waarom ben ik blij? Omdat er zoveel omdatten zijn.
Blijmaker nummer 2: ons team heeft op de allerlaatste
speeldag van de competitie nog kans om van die vermaledijde laatste plaats te
komen.
Blijmaker nummer 3: ook in de bekercompetitie doen we nog
mee! De halve finale wordt - as we speak - vanavond afgewerkt. Weinig kans,
maar toch!
Blijmaker nummer 4: belofte ingelost: er staat ‘lol’ in het
nieuwe technisch beleidsplan van onze club.
Blijmaker nummer 5: het Lycurgus-toernooi op Ameland is weer
aanstaande: hossen en ballen!
Blijmaker nummer 6, het is lente, het zonnetje schijnt, de
lucht is blauw!
Blijmaker nummer 7: zo’n zaal vol maximaal geluid
producerende mini’s, slaperig toekijkende óf fanatiek supporterende ouders,
puberende scheidsrechters die zo hun maatschappelijke-stagepunten bij elkaar
harken, én het nog leuk vinden ook.
Blijmaker nummer 8: ik heb ’t weer overleefd, een seizoen
als CMV-coördinator! Roddels negerend, twisten ontduikend, discussies aangaand,
diplomatie gebruikend, schrijftalent aanwendend, kinderen vooropstellend… het
doet me denken aan mijn studentenbaantje bij CoolCat Kids: moeders wilden dat
lichtblauwe truitje, maar ik zag die jochies lonken naar die stoere zwarte; als
verkoper manoeuvreerde (en ja, manipuleerde) ik het zo dat het kind blij de
winkel uit liep. En het liefst gaf ik de moeders ook nog een argument mee
waarvan zij blij werden, zodat ze de keuze van hun kinderen waardeerden en ze
hun oogappeltjes stimuleerden. Pff, een vak op zich.
Blijmaker - met afstand op - nummer 1: een prachtig artikel
in het lokale sufferdje over scheidsrechter Dichtende Dick. Deze man fluit al
25 jaar voor de Nevobo, hulde! Daarom werd hij gehuldigd door het team waarvoor
hij de laatste jaren fluit; op de foto in de krant staat hij op een met
vlaggetjes versierde bok. Ook is er een spandoek in de zaal: ‘Al 25 jaar de
fluit in de mond…’ De rest is niet leesbaar, dus ik zou zeggen: maak ‘m af (nee,
niet die scheids, we zijn blijmoedig, weet je nog?!) en de leukste inzending
wordt beloond met een prijsje. Dick zou ‘m kunnen winnen, want dichten is zijn
tweede natuur: voor iedere wedstrijd draagt hij een gedicht op aan het
damesteam! O, ik word steeds blijer van deze kletsendijer! Deze man moet een
lintje! Tol Hansse zou mijn blijheid als volgt beschrijven: ‘Al 25 jaar de
fluit in de mond… daarvan schiet mij de blijheid in de kont.’
Blijmaker nummer X: de column is af. Een hele prestatie; Adele
schijnt er de grootste moeite mee te hebben een nieuwe plaat vol te schrijven,
want ze is momenteel gelukkig! De inkt van de liedjesschrijver is doorgaans dramatisch
zwart. Waarom zijn er dan zoveel liefdesliedjes? Liefde = drama? Hm… ik heb een
thema voor de volgende column; blij mee!!!
Jeroen (blij)
