Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
Schreef ik de vorige keer: ‘aanvoerder zijn is geacht zijn een rake peptalk te geven tijdens de time-out.’ Eigenlijk is dit voorrecht voor de coach, ware het niet dat wij die niet hebben. Dus roepen we allemaal wat, de een wat harder dan de ander, de een wat raker dan de ander. Maar er ik neem een trend waar, een tendens. Laat ik het coachjargon noemen.
Eerst een opsomming: Tandje d’rbij! Laat die scheids nou maar! Niet te moeilijk! De tegenstander staat aan de overkant! Gewoon rustig! Denk aan ’t gat bij hun! Vertrouw op onszelf! Die pass moet beter (en dan komt ’t goed). Eigen spel spelen! Safe serveren! Iets hoger tempo, en dan is ’t klaar! Dat blok moet omhoog! Concentratie vasthouden! Nu weer even serieus! Pass, setup, afmaken! Simpel spelen! Communiceren! We spelen tegen onszelf! Dit is niet nodig, mannen!
Dan de ontleding: ze zijn zo algemeen, dat je er als team weinig aan hebt. Het zijn dooddoeners, vage woorden, algemeenheden, clichés. ‘Nu weer even serieus!’; het zegt niks. ‘Eigen spel spelen!’; lege woorden. Ja, een enkele praktische tip wordt gegeven; waar bijvoorbeeld een gat ligt. Daar probeer ik dan ook wat mee te doen. Maar bij al die andere aanwijzingen denk ik – en velen met mij – ja, dat is wel goed, joh, ik denk er het mijne van. En het mijne, dat gaat niet verder dan de analyse van mijn eigen spel. (Eigenlijk logisch dat wij geen coach hebben.)
De allerverschrikkelijkste: “Even rust in 't kopje!” Sta je daar met acht volwassen heren, hijgend, bidonnetje water in de hand, te verlangen naar verlichtende woorden van de coach. Hij heeft maar dertig seconden en wat zegt hij? “Even rust in 't kopje!” Ik roer wel eens als een bezetene melk door mijn koffie, om zo een mooie draaikolk te veroorzaken, waarin de door mijn ontstuimig gelepel ontstane belletjes verslonden worden. Dan stop ik met roeren, en kijk hoe er langzamerhand rust in ’t kopje ontstaat. “Even rust in 't kopje!” De 1001 technische & tactische tips van Kolonel BD Buitendienst vallen in het niet bij deze vijf magische woordjes: “Even rust in 't kopje!”
“Even rust in 't kopje!” Mij spreekt ‘ie niet aan. Ik sta te boek als rustig; teamgenoten kennen mij niet anders. Onlangs hebben we kroegshirts laten maken en bedrukken met Muppet-namen. Helaas was Animal al vergeven, want that’s my man! Wellicht verlang ik ernaar zo expressief te zijn. Tot zover deze psychoanalyse van ondergetekende; hoe dan ook: ik presteer het best als mijn kopje totaal niet rustig is. Laat het maar razen, laat mij maar kwaad zijn, gefrustreerd zijn, gestrest. Tijdens de wedstrijd dan.
Jeroen (Gonzo)
zondag 7 maart 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
