maandag 18 december 2017

Website VolleyMAGAZINE:
Er is droevig nieuws te melden!
We hebben sinds 2012 veel tijd en energie gestopt in het maken en in leven houden van een "papieren" magazine waar de volleybal liefhebber volgens ons recht op heeft.
Dat heeft 12 magazines en in 2014 een JOIN Magazine opgeleverd, iets waar we nog steeds ontzettend trots op zijn.
Ondanks vele gesprekken met verschillende partijen over de toekomst van VolleyMAGAZINE is er echter gebleken dat er niet genoeg draagvlak is om de kosten te dekken en zijn de organisaties/collega uitgevers (waar wij graag mee willen samenwerken) niet geïnteresseerd in een samenwerking of hebben andere belangen.
Met pijn in ons hart moeten we daarom mededelen dat vanochtend is besloten om te stoppen met het uitgeven van VolleyMAGAZINE.
Via deze weg willen wij diegene die ons gesteund hebben, de auteurs die hebben meegewerkt aan het maken van reportages, fotografen, abonnees, adverteerders en "stille' ondersteuners bedanken voor de afgelopen periode.
Abonnementhouders die recht hebben op restitutie krijgen bericht over de afhandeling van hun abonnement.
De redactie van VolleyMAGAZINE.

dinsdag 11 april 2017

Column VolleyMAGAZINE, deel 42, april 2017

Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.

Het Wel & Wee van Heren 2

Te oud?!?

Een niet nader te noemen maar niet zomaar iemand zei gisteravond tegen me: ”Zou je niet eens stoppen met volleybal? Want daar ben je zo langzamerhand toch te oud voor…?” Ik was met stomheid geslagen. Is het de harde werkelijkheid die rauw op m’n dak valt? Of is het de ónwerkelijkheid van die opmerking die mij de mond snoerde?

Wanneer ben je te oud voor volleybal? Wanneer ben ík te oud voor volleybal?

Ja, ik heb wat pijntjes links en rechts. En onder en boven. Op het moment dat ik dit typ, moet ik om de paar regels een rondje door de kamer lopen, anders kom ik niet meer van mijn stoel door een onwillige rug. Ach, moet ik als zittend-werker maar geen stratenmakersklus willen doen! En ja, ik herstel wat minder snel van een spiertje hier en een tikje daar. Maar te oud voor volleybal? Ik?

Dit seizoen heb ik toch zo’n driekwart van de wedstrijden gewoon kunnen meedoen. Prima! Hoewel… dat is dus een kwart niet! Een paar jaar geleden was ik iedere wedstrijd nog fit. En die rug voel ik vaker. En die enkel… Hm, moet ik tóch aan mijn volleybalpensioen gaan denken?

Maar wat dan???
Dan…
Dan zit ik bij iedere wedstrijd, van C-jeugd tot de eerste teams, op de tribune. Op een eigen kussentje.
Dan zit ik bij mini-toernooien te genieten, niet gehinderd door die kakafonie van schelle kinderstemmen, want ik ben oud-dus-half-doof.
Dan steek ik zelfs op trainingsavonden mijn hoofd om de hoek. Met een smoes.
Dan zit ik aan een hoekje van de bar na de wedstrijden. Met een paar andere hang-ouderen.
Dan draag ik nog steeds die ene club-sweater, ooit als team aangeschaft. Met mijn Muppet-bijnaam Gonzo.
En dan zeggen ze, voor zover ze het nog over me hebben: ’Die meneer daar, dat is een oud-lid.’ Daar is geen letter van gelogen: OUD lid; verschrikkelijk oud lid. Oef!

Tja, ooit stop ik als speler. Ik zou dan nog graag actief blijven als scheidsrechter. En wat commissies: communicatie, sponsoring, website, social media. Het is gewoon te leuk, en ’t kluppie is teveel een deel van mijn leventje om zomaar vaarwel te zeggen.

Maar eerst: ik speel nog een seizoen door. Ik klooi nog een seizoen door. Ik sukkel nog een seizoen door. Ik strompel nog een seizoen door.

Jeroen (50 en jong van geest)