Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
’t Is tenslotte kerst, dus ff emo, hoor. Er bloeit wat tussen de leden van ons team. En dat proces, met name de schijnbare vanzelfsprekendheid ervan, ontroert me. Ik heb het niet over homoseksuele douchescènes waarvan we vroeger als pubers de lokale voetbalclub wel van verdachten; nee, ik heb het over… teamspirit… verbondenheid… kameraadschappelijkheid… saamhorigheid... Oef, wat een clichés en oubolligheden, het lijken de kersthits wel die momenteel als bloeiend onkruid de radio overwoekeren.
Op een mooie avond speelden we een mooie wedstrijd. Het eerste woordje: ‘we’ is in de vorige zin het belangrijkst. Want drie man zaten – op twee rally’s van ondergetekende na want de time-outs waren op – de hele wedstrijd op de bank. Maar die drie zaten wel op het puntje van die bank, want we leefden mee. Dus WE hebben de wedstrijd gewonnen. En WE hebben het gevierd. Ja, er bloeit wat…
Even uw geheugen Old Spicen: de twee herenteams van ons clubje waren – na vele jaren van kliekvorming – door een dappere technische commissie gehusseld. Maar vrienden-voor-het-leven zijn niet verdronken in melancholie, want waar ondergetekende stiekem van droomde, gebeurt. De mens blijkt een sociaal wezen, Rousseau had gelijk (en Wilders niet), en ik wist ‘t! Er bloeit wat…
Direct na de wedstrijd vliegen de sms’jes van sporthal naar sporthal. De uitslag wordt uitgewisseld, details worden uitvergroot, uitblinkers verzonnen en de thuisspelers nodigen de anderen uit met gezwinde spoed honkwaarts te keren. Om daar, ‘onder het genot van’, door te bloeien. Op een avond kwamen we zelfs gezamenlijk terecht in de lokale kroeg waar de gemiddelde leeftijd van de bezoekers dichter bij die van onze kinderen ligt dan die van onze eigen leeftijd. Reden; de benjamin van heren 1 is een gitaartalent die die virtuositeit liever op het podium dan in het veld uit. (Staat ook raar, zo’n Fender tussen de Mikasa’s.) Daar staan we dan, in een kroeg waar we te oud voor zijn, te hoofdknikken op plaatjes uit onze jeugd die deze coverband ten gehore brengt. Naarmate het bier vloeit, klinkt de muziek beter in de oren en we worden met de minuut c.q. promille alcohol grotere fans van onze ‘lead-guitar-player’. Ja, er bloeit wat.
Ik wens u ook heel veel bloei in 2008.
Jeroen (bloeit als een gek)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten