Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
Ik heb zo’n hekel aan die waan-van-de-dag-journalistiek waar Ajax na een van de zeldzame goede wedstrijden meteen weer ‘op de weg terug’ is en een luttel weekje later na verlies tegen Roda ‘de titel definitief uit het zicht heeft verloren’. Nu schreef ik in de vorige column – voor de mensen die ‘m niet dagelijks herlezen zal ik het nog even in herinnering roepen – ‘Er bloeit wat tussen de leden van ons team’ Nu, reeds één column later, moet ik constateren dat die bloei geen vrucht heeft voortgebracht. Sterker: de hele struik hangt er reddeloos verlept bij!
Conclusie: te vroeg gejuicht. Ik was te vroeg met mijn blijmoedige constatering dat er zowaar iets als een team ging ontstaan. Dat we bijvoorbeeld door een minuscuul beweginkje van de punt van de pink van de spelverdeler allemaal wisten waar hij de volgende bal ging spelen. Dat we bijvoorbeeld na ieder punt elkaar opzochten, een handjeklap-in-de-lucht makend en een vloeiend lopende yell slakend. Dat we bijvoorbeeld vanzelfsprekend van elkaar wisten wie er wel en niet bij zouden zijn de volgende wedstrijd en wie zou meerijden of rechtstreeks zou gaan. Dat we bijvoorbeeld exact van elkaar weten wanneer de vette hap moet doorkomen, en wie bier, Murphy’s, Afflinger, chocomel-on-the-rocks of appelsap drinkt. (Hm, dat laatste weten we wel…)
Nu ben ik geen journalist die ‘objectief’ verslag doet, maar een columnist die mag schrijven wat ‘ie wil. Zo heb ik de bloei in de vorige column wel een beetje aangedikt. Het was een beetje wishful thinking. Ik dacht: laat ik die wens maar het heelal in sturen, in de hoop dat ‘ie uitkomt. Nou, het geheim van The Secret werkt vooralsnog niet voor Heren 2.
Wat heeft dit team nodig? Het moet worden gepokond! En dat in de vorm van een weekendje Ardennen, werd geopperd. Samen kanoën over de Ourthe; oei, oei, wat waren die stroomversnellinkjes levensgevaarlijk, zelfs overdwars hebben we ze genomen op werkweek van de middelbare school! Het wandje beklimmen en abseilen wat zo’n zevenhonderdnegenenzestigduizendvierhonderdvijfendertig scholieren en werknemers al voor je hebben gedaan. Al mountainbikend over veertig procent hellinkjes met glibberige rotsen en vervaarlijke boomwortels waarover je – omdat je de 40 al gepasseerd bent en dan lukt niet alles meer zo goed als toen – gelanceerd wordt, om vervolgens opgevangen te worden door de rest van je team. In het ziekenhuis ja.
Het gaat erop neerkomen dat we gewoon doorgaan, recht op de ijsberg af, want we kunnen toch niet zinken. Waar heb ik dat meer gehoord. Help, er worden al geintjes gemaakt dat de laatste wedstrijd de degradatiethriller gaat worden! Pas op heren!! Denk positief, doe positief, volleybal positief!!! Ik heb de vorige column een voorzet gegeven met mijn bloei. In m’n eentje werkt het niet. Nu jullie! Nu wij!
Jeroen (positivo)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten