Column VolleyMAGAZINE, deel 40, april 2016

Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleyMAGAZINE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’. 

Het Wel & Wee Van Heren 2

Zuur of zoet?

Ik nam me voor ff flink azijn te pissen in deze column. Ongenuanceerd m’n bek open trekken en ‘Ik wil meer, meer!’ fulmineren.

Pissen op m’n teammaten die ‘t laten afweten: niet komen trainen, niet spelen, niet het vrijwilligerswerk doen waar de club ook op draait, niet op de feesten komen.
Pissen op de makers van dit blad, die me dit laten typen voor noppes. Een podium, een ‘dank je’ via de mail… leuk en aardig, maar schrijven is verd… mijn broodwinning!
Pissen op de leiders in Europa die zich door Erdogan laten verleiden tot dom blufpokeren met vluchtelingen als inzet.
Pissen op mezelf omdat ik m’n brood momenteel nauwelijks verdien, laat staan de pindakaas daarop voor de kinderen.

Maarrrr… ik ben nogal van de nuance.

Ik snap dat een ventje dat zich als succesvol beachvolleyballer een hele macho voelt en dat bepaalde levenslessen in de opvoeding ff gemist heeft, met een leuk meisje dat zich aandient in een Duitse kuil bij een Engels meertje duikt.
Ik snap dat alles relatief is, zo ook de relatie met je volleybalteam en dito kluppie.
Ik snap waarom het me niet lukt meer klussen binnen te hengelen.
Ik snap dat mensen dom zijn, en zo niet, dom kunnen handelen. Uit frustratie of onwetendheid.

Hoe maakt de alchemist het zuur zoet? Met de overal gratis verkrijgbare roodgekleurde zoetstof: liefde, aandacht, waardering. Van ouders en je omgeving, voor jezelf en je omgeving.

Ik fluit. Krijg een consumptiebon per wedstrijd. Hoeft helemaal niet van mij, maar het is de waardering die ik ervaar, die ik op mijn beurt wél waardeer.
Voorganger Volleybal Life betaalde mij een tientje per column. Ook geen vetpot, maar de magnum champagne rond de kerstdagen maakte veel goed.
We hebben een vaste teller bij de thuiswedstrijden, die dat met veel plezier doet. Er gaat een welgemeend struikje over tafel bij de laatste wedstrijd, logisch toch?

’t Begint met de liefde van je ouders. Tot en met instanties en overheden (mantelzorgcompliment, aftrekpost, basisinkomen) valt waardering, aandacht, liefde te krijgen. En te geven. Zelf, als ouder, als teammaat, als columnist die blij is met dit podium.
Azijn pissen is een keuze; ik voel me gezegend dat ik kan kiezen om chocolade te poepen.

Jeroen (werk zoekend)