Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
Als aanvoerder heb ik mijn team een keer een rode peper gemaild, om in de spreekwoordelijke reet te stoppen bij de volgende wedstrijd. We kregen namelijk het commentaar van de tribune dat er geen beleving in zat. Dat de kopjes gingen hangen. Dat er een stel ouwe wijven in het veld stonden (sorry dames 9, niet persoonlijk bedoeld). Nu ken ik de mannen zo langzamerhand wel een beetje, en weet ik dat de een wel wat fanatieker is dan de ander, maar een ieder van ons is er écht wel op gebrand die wedstrijd te winnen. Daar ligt het niet aan. Het probleem ligt 'm erin dit tot uiting te laten komen. Die wil die aanwezig is, omzetten in een focus die zoden aan de dijk zet, die vruchten afwerpt, die wonderen verricht. De trainer zegt steeds: "volleyballen kunnen jullie wel." Klopt als een bus. Tegen de beste teams weten we te presteren: we verliezen (helaas) sets met 28-30.
Nu wil ik die passie, ergens deep down in ons, naar boven halen. Alle levensenergie die in wezen voorradig is, moet tijdens die drie sets vertaald worden in snoeiharde services, rake smashes en onneembare blokken. Mannen die oerkreten uitschreeuwen na ieder punt, dat wil ik horen! Mannen die bij iedere time-out een vloeiende haka eruit gooien, dat wil ik meemaken! Een team dat gezamenlijk een krachtig energieveld weet te creëren waar iedere tegenstander voor terugdeinst, dat wil ik voelen! Mannen die volleyballen met hun hart, met hun buik, met hun pik! Oerkracht, dat wil ik!
Kon ik het maar, die passie in de mannen naar boven halen. Als aanvoerder heb ik die verantwoordelijkheid lekker bij de coach neergelegd, en die doet wat hij kan. Maar er is meer voor nodig, besef ik. Spareribs eten en bowlen als teamuitje is een begin… Maar er is meer voor nodig. Allemaal heelhuids en ervaringen rijker door de midlifecrisis zal iets helpen, vermoed ik. Maar er is meer voor nodig.
‘Een beter milieu begint bij jezelf...’ Dat geldt ook voor een teamprestatie: neem eerst jezelf onder de loep, verbeter wat je kunt, en kijk dan naar de anderen. Ben dus met mezelf begonnen. Niet alleen om beter te volleyballen (bewaar me, er is meer in het leven, zei deze columnist van VolleybalLIFE), nee, om ‘beter’ te leven. Voller te leven, meer vanuit de onderbuik, het hart volgend, weten wat je wilt en meer van dat soort Happinez-shit.
Ik heb deelgenomen aan de training MAN! (de naam, hoofdlettergebruik en het leesteken erachter zegt genoeg over wat dat inhoudt). Weinig lullen, veel ervaren, dansen, zweten, schreeuwen, janken, ontdekken, verbranden, voelen en leren. Veel leren, levenslessen leren. Heren, bij dezen de aankondiging: ik span me in een workshop op maat te regelen voor ons team. Dat wordt een Heren 2-2.0!
Jeroen (leeft)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten