Zomaar ergens in Nederland, in een regio, in een rayon, speelt een Heren 2. ’t Zou het tweede van jouw vereniging kunnen zijn. VolleybalLIFE volgt de gebeurtenissen van dit ‘team next door’.
Het Wel & Wee Van Heren 2
Vertrouwen… ooit eens een column geschreven over coachjargon. “We KUNNEN het wel, we moeten het alleen nog maar even DOEN.” Dat soort zinnen. Kom ik zo op terug.
De zomer is voorbij; het eerste warme bad dat volleybal heet is weer genomen. De ontmoeting met het blauwgele leer met strandbalmotief. Het treffen van de immere kakofonie van gekleurde lijnen op de groene, blauwe, grijzige en houten en zwevende vloeren. De kennismaking met de volgens-de-regels nieuwe netten die nu gespannen kunnen worden en dan ook tijdens de wedstrijd – lang leve de vooruitgang – losschieten. De droom van in het vooruitzicht gestelde nieuwe trainingspakken die in bestelling blijken te zijn (en daarom hijsen we ons maar weer in die pakken van zeven jaar oud). Het bier dat wederom goed blijkt te smaken. Kortom: het volleybalseizoen begint weer.
Traditioneel start het seizoen met het trainingsweekend. Aan mij en een teamgenoot de eer om het dit jaar te organiseren. Een van de doelen: binnen het budget van het vorige jaar blijven. Bleken ze dat jaar de allergoedkoopste accommodatie in Nederland geboekt te hebben!! En die was – want we begonnen natuurlijk weer veel te laat – al bezet. Bovendien vergat destijds de slager een factuur voor de bbq te sturen (slager in de buurt van Bakkeveen, mocht je dit lezen…), dus het kiloknallervlees met stokbrood en immer niet-te-missen pindasaus beïnvloedde het saldo niet negatief. Al surfend kwamen we uit bij een mega-tipi, volgens de site de allergrootste van Europa. Konden we met een man of 20 in eten, slapen, muziek maken en wat dies meer zij. Dus geboekt. Een week ervoor besloot de eigenaar echter de tipi af te schijven, hij lekte aan alle kanten. We kregen er een paar bungalowtenten voor in de plaats. Maar goed ook; het bleek een onooglijk ding van aan elkaar geknoopte dekzeilen, weggestopt in het natste en donkerste hoekje van de camping.
Ai, wat kun je je vergissen in het boodschappen doen voor 20 man. Nee, die eten geen twee potten jam en dito pindakaas in twee ontbijtjes, slechts een paar likjes. Dus veel retour gebracht; met als buit supermarktspaarpunten en DE-mokken! De slager bleek hier in Drenthe wel attent te zijn, dus de bbq moest gewoon betaald door de penningmeester. Ook de man van de camping was opmerkzaam; tot op heden de borg nog niet teruggekregen, waarschijnlijk om die ene rits van een afgetrapte tent en het spijkerblok dat diep in de nacht zomaar in het vuur belandde. Het gaat financieel al niet zo goed met het clubvolleybal in den lande; wij dragen op onze manier een steentje bij aan de malaise.
Over malaise gesproken… ik zou nog terugkomen op “We KUNNEN het wel, we moeten het alleen nog maar even DOEN.” We deden het niet tijdens het trainingsweekend: winnen van de opgetrommelde lokale sparringpartner. We deden het niet tijdens de bekerwedstrijd: winnen van een team dat we 'hadden moeten hebben'. We deden het wederom niet tijdens een training die in het teken stond van een oefenwedstrijd tegen Heren 3: winnen van de op papier mindere tegenstander. De eerste competitiewedstrijd deden we het… wel! Winnen! De tweede, net achter de rug: weer gewonnen. En dat na een promotie naar een hogere klasse! Hulde, mannen, de aanvoerder is trots.
Jeroen (streeft ernaar het zo vaak mogelijk te DOEN)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten